Υποθέτουμε ότι ένα περιοδικό πανελλήνιας κυκλοφορίας πείθει δέκα μουσικούς και συγκροτήματα να παραχωρήσουν δωρεάν τη μουσική τους, ώστε να τυπωθεί ένα premium cd που θα δίνεται δωρεάν μαζί με ένα τεύχος του περιοδικού.
Το περιοδικό θα τύπωνε αυτό το τεύχος έτσι κι αλλιώς – διαφορετικά θα σταματούσε τη λειτουργία του σαν οποιαδήποτε άλλη επιχείρηση που διαπιστώνει ότι οι ζημιές είναι μεγαλύτερες από τα κέρδη. Για χάρη της διατήρησης της κοινής λογικής αλλά και της ψυχικής μας ηρεμίας, δε θα λάβουμε υπόψη τα τσιτάτα που επαναλαμβάνουν κατά περιόδους οι διάφοροι τυχοδιώκτες, όπως «το κάνουμε για τη μουσική, όχι για τα λεφτά». Στο όνομα της τέχνης έχουν γίνει εγκλήματα γνωστά σε όλους. Από τη στιγμή που το περιοδικό θα τύπωνε το τεύχος έτσι κι αλλιώς, σημαίνει ότι δεν εξαρτάται η επιβίωση της έκδοσης από το cd. Δεν είναι δηλαδή σανίδα σωτηρίας ούτε λύση ανάγκης, αλλά μια επιπλέον προσφορά στον καταναλωτή.
Στη συνέχεια, υποθέτουμε ότι το τεύχος τυπώνεται σε εκατό αντίτυπα και, αφού γίνεται η συσκευασία με το cd, διανέμεται σε όλη την επικράτεια. Επειδή το περιοδικό έχει εξειδικευμένη ύλη, το αγοράζουν άνθρωποι που ασχολούνται με το αντικείμενο, είτε είναι μουσικόφιλοι είτε είναι μουσικοί είτε είναι γενικώς αυτό που χαμογελώντας ονομάζουμε «λάτρεις της τέχνης».
Το περιοδικό αυτό λοιπόν έχει πολύ ισχυρή βάση και μεγάλη ανταπόκριση στο ειδικό κοινό που απευθύνεται. Πουλιούνται έτσι όλα τα αντίτυπα του εν λόγω τεύχους και εξαντλείται όλο το απόθεμα. Το τεύχος και το cd έχουν μπει πλέον σε εκατό σπίτια.
Οι εκατό μουσικόφιλοι πάνε στο σπίτι τους, ανοίγουν τη ζελατίνα και βάζουν το cd για να το ακούσουν με ανυπομονησία, ενώ ταυτόχρονα ξεφυλλίζουν βιαστικά το περιοδικό. Μετά την ακρόαση του cd έχουν μείνει άναυδοι με το περιεχόμενο.
Όχι μόνο τους πρόσφερε το περιοδικό ένα δωρεάν cd (εν δυνάμει σουβέρ)αλλά αυτό το cd είναι απίστευτο. Όλα τα κομμάτια είναι ένα κι ένα, δε χορταίνουν να τα ακούνε ξανά και ξανά και ξανά. Οι μουσικόφιλοι κατασπαράζουν το τεύχος αναζητώντας πληροφορίες και λεπτομέρειες για τους καλλιτέχνες.
Την επόμενη μέρα:
Στην ιδανική περίπτωση, εκατό μουσικόφιλοι έχουν σπεύσει στα ντόπια δισκάδικα απαιτώντας τους δίσκους των εν λόγω καλλιτεχνών. Μπαίνουν στις ιστοσελίδες και αγοράζουν τους δίσκους ηλεκτρονικά. Γράφουν μηνύματα στους μουσικούς εκφράζοντας την εκτίμησή τους για το έργο τους. Υποστηρίζουν έμπρακτα αυτούς τους καλλιτέχνες αγοράζοντας το έργο τους.
Σε μια λιγότερο ιδανική περίπτωση, μόνο οι πενήντα μουσικόφιλοι μπαίνουν στον κόπο να αγοράσουν τους δίσκους αυτών των δέκα πολλά υποσχόμενων καλλιτεχνών. Παρόλα αυτά, κάποιοι δίσκοι πωλούνται. Και στην χειρότερη περίπτωση, οι εκατό μουσικόφιλοι κλέβουν τους δίσκους των καλλιτεχνών μέσα από πειρατικά δίκτυα. Οι καλλιτέχνες δεν βλέπουν δεκάρα τσακιστή.
Την ίδια ώρα, στο λογιστήριο του περιοδικού τρίβουν ευχαριστημένοι τα χέρια τους αφού εκατό μουσικόφιλοι αγόρασαν το τεύχος, που συνοδευόταν από τον κράχτη-cd. Αλλά είπαμε, το περιοδικό δεν έχει ανάγκη από κράχτη για να πουλήσει. Έχει φανατικό αναγνωστικό κοινό που υποστηρίζει την προσπάθεια και θα αγόραζε ακόμα και τρύπια βρακιά με το λογότυπο του περιοδικού.
Έστω ότι στους εκατό που αγόρασαν το τεύχος μόνο οι δέκα αγόρασαν τελικά τους δίσκους των καλλιτεχνών. Ας θεωρήσουμε αυτό το μειοψηφικό ποσοστό ως επιτυχία για τη μεριά των μουσικών, παρόλο που κάτι τέτοιο είναι τελείως παράλογο και πηγαίνει κόντρα σε οποιαδήποτε δυνατότητα επιβίωσης. Θα είμαστε μεγαλόκαρδοι. Δέκα στους εκατό πήγαν και αγόρασαν τους δίσκους. Είμαστε ευχαριστημένοι.
Αυτό το ποσοστό είναι πολύ εύκολο όμως να το διαπιστώσουμε. Το ξέρουν οι εταιρείες των μουσικών, ή οι ίδιοι οι μουσικοί, αν κυκλοφορούν μόνοι τους τους δίσκους. Φαίνεται στις πωλήσεις, δεν μπορεί κανένας να το αρνηθεί ή να υποστηρίξει ότι είναι ένα υποκειμενικό συμπέρασμα. Δέκα τοις εκατό, τι ευτυχία. Είναι να τραβάει τα μαλλιά του πρωτοετής φοιτητής οικονομικών επιστημών. Αλλά είπαμε, θα είμαστε μεγαλόκαρδοι. Δε ζητάμε ούτε καν το πενήντα τοις εκατό σαν δείγμα επιτυχημένης προώθησης. Για να μην τρελαθούμε (εντελώς), δεν είναι επιτυχημένη προώθηση:- Η αύξηση των friends στο MySpace, γιατί είναι απολύτως διαβλητή διαδικασία και δεν έχει αποδειχθεί ακόμα με σοβαρά επιχειρήματα η σύνδεση μεταξύ σελίδας στο MySpace και πραγματικής πώλησης.
– Η αύξηση της επισκεψιμότητας στην ιστοσελίδα του συγκροτήματος ή του καλλιτέχνη, εκτός και αν μπορεί να αποδειχθεί ότι η συγκεκριμένη επισκεψιμότητα το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα οδήγησε σε ηλεκτρονικές πωλήσεις.
– Η αύξηση του κοινού σε συναυλίες όπου το συγκρότημα ή ο καλλιτέχνης δε βγάζει δεκάρα τσακιστή.
– Η αύξηση των χρηστών που κλέβουν το συγκρότημα ή τον καλλιτέχνη μέσα από πειρατικά δίκτυα.
Επιτυχημένη προώθηση σημαίνει:
Έδωσες ένα κομμάτι στο περιοδικό και μετά από εύλογο χρονικό διάστημα από την κυκλοφορία του τεύχους αυξήθηκαν οι πωλήσεις του δίσκου και τα εισιτήρια στις συναυλίες. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από πραγματικές πωλήσεις που μεταφράζονται σε αρκετά λεφτά ώστε να πας στο σουπερμάρκετ. Δεχόμαστε επιπλέον ότι υπάρχουν σε αυτό το υποθετικό σενάριο κάποιοι τυχοδιώκτες που από τη μια βγαίνουν και μιλάνε ανοιχτά υπέρ των κερδοσκοπικών πειρατικών δικτύων, που δηλώνουν ότι ακούνε μουσική και ενημερώνονται μέσω του rapidshare – και από την άλλη ζητάνε από τους καλλιτέχνες να δώσουν δωρεάν τη μουσική τους στα μέσα.
Αν δεν αυξάνονταν οι πωλήσεις των περιοδικών λόγω των premium cds, δε θα υπήρχε λόγος να προσφέρονται καν τα cds. Τζάμπα πλαστικό. Τζάμπα mastering (εδώ γελάει και ο κάθε πικραμένος).
Με τη μορφή που δώσαμε μέχρι στιγμής στο εφιαλτικό αυτό σενάριο επιστημονικής φαντασίας, τι μας εμποδίζει να βγάλουμε το συμπέρασμα ότι τα συγκεκριμένα μέσα έχουν λόγο ύπαρξης την ενημέρωση των χρηστών για το τι να κατεβάσουν από τα πειρατικά δίκτυα; Όταν το μέσο δεν σε προτρέπει να αγοράσεις το δίσκο αλλά σου προσφέρει αφειδώς δικαιολογίες υπέρ της πειρατείας, σημαίνει ότι δεν το ενδιαφέρει να πουλήσει ο δίσκος.
Οι πωλήσεις δίσκων στην Ελλάδα πάνε κατά διαόλου και μειώνονται κάθε χρόνο ραγδαία τα ποσοστά. Δεν υπάρχει νόημα πια στο να κρατάμε στατιστικά στοιχεία. Σκέψου το εξής: αν δε μπορούν οι μεγάλες δισκογραφικές να υποστηρίξουν τις πωλήσεις τους, πως είναι δυνατόν να το κάνει για χάρη σου αυτός που μιλάει ανοιχτά υπέρ της πειρατείας; Για μπες και στη θέση του μέσου καταναλωτή: όταν εσύ δίνεις τζάμπα τη μουσική σου στον τυχοδιώκτη, για να τον βοηθήσεις οικονομικά, γιατί να σε υποστηρίξει ο καταναλωτής;
Με ρώτησε ένας φίλος σε mail του προχθές: και τι προτείνεις ρε μπάρμπα, να κλείσουν τα περιοδικά δηλαδή;
Μπορούν να επιβιώσουν χωρίς να εκμεταλλεύονται τα όνειρα και τις φιλοδοξίες των μουσικών; Αν όχι, να κλείσουν, γιατί ζουν σε βάρος των μουσικών. Έτσι κι αλλιώς οι μουσικοκριτικοί είναι παράσιτα στην μουσική βιομηχανία και κατά βάθος όλοι τους σιχαίνονται σαν τις κατσαρίδες. Κανένας μουσικός δεν χρειάζεται χωροφύλακα να του λέει πως ήταν ο δίσκος του και πως ήταν οι κιθάρες του. Ειδικά όταν αυτός ο χωροφύλακας δεν είναι κοινά αποδεκτός αλλά προσγειώθηκε ένα ωραίο πρωί στο χώρο, αφού αγόρασε δέκα χιλιάδες δίσκους (θα έλεγα ότι τους αγόρασε ο πλούσιος μπαμπάς του αλλά για σήμερα θα δώσω άφεση αμαρτιών στον οικογενειακό θεσμό).
Δέκα τοις εκατό. Είναι πολύ; είναι λίγο; εσύ αποφασίζεις τελικά αν σε συμφέρει. Αλλά μην παραπονιέσαι μετά ότι έγινε μια τρύπα στο νερό. Την άνοιξες μόνος σου.
Την επόμενη φορά που κάποιος θα σας ζητήσει να δώσετε δωρεάν τη μουσική σας, ρωτήστε πρώτα τους συναδέρφους σας που ήδη έχουν δώσει τη μουσική τους, αν πούλησαν δέκα δίσκους στα εκατό αντίτυπα. Ελπίζω να θεωρείτε συναδέρφους σας τους άλλους μουσικούς, όπως οι ηχολήπτες μεταξύ τους, όπως οι αεροσυνοδοί. Και να έχετε την άνεση και το θάρρος να κάνετε αυτή την καίρια ερώτηση: πούλησες ρε φίλε έστω δέκα δίσκους; Σημείωση προς ερεθισμένους αναγνώστες: Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι καθαρά συμπτωματική. Το παραπάνω σενάριο δεν είναι ρεαλιστικό, δεν βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα ή στοιχεία και επομένως ανήκει στο χώρο της (αρρωστημένης) επιστημονικής φαντασίας. Άλλωστε, και όλοι έχουμε εμπεδώσει πλέον ότι η ελληνική μουσική βιομηχανία είναι πρώτη στην Ευρώπη και δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα. Συνεπώς, δεν περιγράφεται σε αυτό το άρθρο κάτι που βιώνει στα αλήθεια ο Έλληνας μουσικός, αλλά μια νοσηρή φαντασία που απέχει έτη φωτός από την πραγματικότητα.
analogorama.com
analogorama 